Caroline Polacheks nye album overraskar støtt og stadig – med overdådig folk-pop, drum’n’bass og sekkepipe.

Eg håpar verkeleg vinteren no er på tampen, nett idet eg har funne min nye vinterblues, nemleg MF Tomlinsons «Winter Time Blues», på det nye, sylskarpe albumet We Are Still Wild Horses. Ei herleg majestetisk opptakt, der delikat orkestert kammerrock får følgje av messingblåsarar av det blåaste slaget, lèt det gå lenge og vel før Tomlinson sjølv tek ordet og fortel om ein morgon av det seige slaget. Ein trur ein veit kvar ein har songen, nokolunde i alle fall, då det heile eksploderer i ein skamlaus, dekadent gitarsolo.

Saman med to av systrene sine har Rita Aakre gitt ut singelen «Ka e det so skjer!!?». Med rapping og tale på kav ørsting, held trekløveret bygdetradisjonen i hevd. I kjend Side Brok-stil har dei laga musikk av aktuelle tema i heimbygda Ørsta. Jentene som voks opp på Fremre Mo, opplever no at kommunen og politikarane vil lage bustadfelt av garden deira.

Du bør banke på kjærleikens dør, heiter det i «Knocking on the Door of Love», eit nøkkelspor på Esther, det nye albumet frå The Welcome Wagon. For kva skjuler seg der? Songen smyg seg innpå deg, først med milde oppmodingar om å møte fortviling med bøn, før han opnar seg i lovsong med svaret: «Jesus, I stretch my hands to thee.» Det heile munnar ut i allsong og klapp og fyller stoverommet med gospel medan snøen dalar ned utanfor glaset.

Det lovar ikkje godt når du finn ei ripe i spådomsglaset, slik tilfellet er i Caitlin Roses «Black Obsidian», ein av dei finaste songane på haustens nye album, Cazimi. Biletbruken er forfriskande original: «Kjærleiken vår er ein spegel», heiter det i teksten, «kjærleiken vår er svart obsidian».

Marianna Sangita Angeletaki Røe, vokal; Hanna Paulsberg, tenorsaksofon; Ellen Andrea Wang, bass; Heida Mobeck, tuba; Erik Johannesen, trombone; Trine Knutsen, fløyte; Sissel Vera Pettersen, altsaksofon; Eirik Hegdal, bassklarinett og barytonsaksofon; Amund Storløkken Åse, vibrafon; Håvard Aufles, synth; Ola Øverby og Håkon Mjåset Johansen, trommer. Grappa

Det må vere litt av ei kjensle småfuglen har, når tida er komen for først å spreie vengene og ta steget frå greina og rett ut i lause lufta, med bakken under seg, langt der nede. Er det rart at det vert velbrukte språklege bilete av slikt?

Beatles-industrien jobbar på, og turen er komen til å røske tak i innhaldet på heilt fabelaktige Revolver (1966), som ein med gode grunnar kan hevde er ei før-og-etter-utgiving i katalogen til bandet. Her såg ein tydelege teikn på den eksperimenterande, kreative leiken med ord, instrument og lyd som skulle verte så viktig på platene som følgde, og ein møtte eit Beatles som stod på terskelen til noko nytt.