Pianist og komponist «Blue» Gene Tyranny var ein særs kjenslevar og formidabel utøvar med ein omfattande produksjon.

Eg veit det er dårleg timing, men det er likevel ein haustsong eg har på hjernen for tida: I «Autumn Song», som opnar årets sommaralbum frå Laura Veirs, Found Light, erklærer ho like godt sommaren for over i første verseline. Tida er inne for å lage ei liste, syng Veirs, ei oversikt over måtar å vere fri på, måtar å sleppe taket på – over alt ein veit no, som ein ikkje visste før.

Ina Sagstuen og Natali Abrahamsen Garner, vokal og elektronikk; Torstein Lavik Larsen, trompet; Anja Lauvdal, synthar; Fredrik Rasten, ak. gitar; Anton Toorell, elgitar; Magnus S. Nergaard, bass; Jan Martin Gismervik, trommer.
Sofa

Radiomannen John Peel (1939–2004) var ei musikklegende, med utrøytteleg og iherdig formidling for BBC Radio 1 frå 1967 og heilt fram til han gjekk bort. Særleg vart han kjend for Peel Sessions, der artistar kom innom studio og heldt ein minikonsert (gjerne med fire songar). Fleire store namn fekk eit større publikum for første gong på denne måten. Meir enn 4000 slike økter vart det til slutt, med over 2000 artistar, og ein del gav Peel ut som EP-plater på sitt eige Strange Fruit Records frå 1986 og frametter.

Mála ádh er gælisk for lykkepose. Eg var flaksen nok til å slumpe til å få tilgang til den nye samlinga til det skotske plateselskapet tidlig, og kan melde at LUCKYBAG002 er fylt med saliggjerande musikk som får bein, føter, hovud – kort sagt alle kropps- og sinnsdelar – til å humpe og sprette i takt.

Kvart barn ser det, kvart barn veit, heiter det i «Amberlit Morning», kanskje den finaste songen på Joan Shelleys nye album The Spur. Låten dveler ved det unge blikket mot verda, og det dette kan romme av visdom og uskuld og av tørst på råe, sanselege inntrykk. Med henne syng Bill Callahan, i det som står fram som ein refleksjon over barndom – både slik han ser ut i minnet, og slik vi kan få auge på han på nytt, om vi sjølve får barn.

Frå og med i dag vil dei to siste episodane av den fjerde sesongen av Stranger Things vere på plass på Netflix, og det er lite som tyder på at fansen vil verte skremde bort av ei total speletid på nesten fem timar. Kva det heile vil munne ut i, skal vi ikkje spekulere i her, men i ei spalte som dette kan vi undre oss over kva musikkbruken på oppløpet kan føre med seg.

New York-duoen Machine Girl spelte nyleg ein katarsisk konsert med trykk og energi, mykje headbanging og ein del stagediving på Blå i Oslo.

Det var i januar Phosphorescent sleppte ei tolking av «Bad News From Home», ein ganske dyster song om svik og fortviling, opphavleg å finne midtvegs på Randy Newmans Land of Dreams (1988). Det var første singel i serien The Full Moon Project, og etterpå har songane komme i tur og orden, kvar månad: «I’m a Mess» (frå Nick Lowes The Convincer, 2001); sjølvaste «Like a Rolling Stone» (frå Bob Dylans Highway 61 Revisited, 1965); tittelsporet på Tom T. Halls Homecoming, 1969; «To Love Somebody», ein av låtane av Barry og Robin Gibb som var med på Nina Simones album med same namn frå 1969; og for eit par veker sidan Vern Gosdins «Any Old Miracle» (frå Nickels and Dimes and Love, 1993).

Det er på veg heim ein sein kveld, forbi barane og dei nattopne kioskane, at forteljaren i «Becoming All Alone», opningssongen på Regina Spektors nye album, får ein førespurnad frå ingen ringare enn Gud, som vil ta ein øl og slå av ein prat. «And we didn’t even have to pay», heiter det vidare, «because God is God and he’s revered».