Hausten er tida for bognande grønsaksdiskar. Kjøleskapet mitt liknar no aller mest på Gartnerhallen, og det gjeld å passe på å bruke godsakene før dei mistar spensten og smaken. Og hugs at grønsaker ikkje trivst så godt i moderne kjøleskapsskuffar nedst: Dei har det betre i litt høgare temperatur på nest øvste hylle.

Kva er god landbruksjord? Som det meste elles i samfunnet vårt måler vi jorda på kor godt ho produserer: Ei jord som gjev to tonn potet per mål, er betre enn ei jord som gjev eitt tonn potet. Det seier seg nesten sjølv.

Kva skjer med matvanane våre når alt – også matvarene – vert dyrare? Det spurde NRK analytikarar i Coop og Norgesgruppen om i ei nettsak førre veke. Dei fekk fire svar: Vi handlar færre varer, fleire billegmerkevarer og meir brød- og middagsmat (fordi vi et mindre ute), og vi vel kvalitet over kvantitet i kjøtdisken.

Eg har tidlegare så vidt nemnt egyptreisa mi her i spalta. Nyleg kom eg over hundretals bilete eg tok under opphaldet, så no skal eg fortelje litt meir. Oppglødd over den såkalla arabiske våren drog eg av garde på impuls. Naiv som eg var, trudde eg opptøyane var starten på ei demokratisk utvikling. Feil. Det gjekk eitrande gale.

Kven er det som ikkje likar gulrot? Den strengt tatt meir oransje enn gule rota fell i smak hjå dei aller fleste – anten ho no er kokt eller rå, raspa eller skoren i stavar, bakt i omnen, lagd i matboksen eller eten heil – gulrot er ein kjend, kjær og trygg kamerat i norske kjøleskap og magar.

Hausten er ei vedunderleg tid og kjem med friske, kjølige morgonar. Annankvar torsdag kjem bonden på døra mi og fyller nett den morgonen med alle godsakene han har samla til meg i ein pose. Eg kan knapt vente med å opne han og finne ut kva som ligg i forundringspakka denne gongen.

Endeleg fredag – og på tide å finne fram alle dei små skålene du har i kjøkkenskapa. Ja, for tacofredag står seg, verkar det som, trass i all kuttinga som må til i forkant, og all oppvasken etterpå. For sjølv om tacoindustrien, med såkalla kits, altså samanpakka sett med fleire av ingrediensane du treng, gjerne gjev inntrykk av at taco er ein lettvint ferdigmatsjanger, er ikkje ei viss mengde knivarbeid til å kome unna, om fredagskosen skal verte som han pleier å vere: Ein må ha oppskoren agurk i éi skål, tomat i ei anna, paprika i ei tredje, lauk i ei fjerde og salat i ei femte skål – minst. Og så har vi avokadoen, som kanskje må verte til guacamole, og bør det ikkje vere litt koriander her på eit eller anna vis?

Kvardagen nærmar seg. Eller kanskje er han her alt? Og kanskje er det heilt i orden? Kanskje byrjar vi å verte meir trøytte av alltid å måtte fylle dagane med noko nytt og spanande, noko meir spanande enn i går, men enno uvisst? Kanskje lengtar vi etter kvart attende til å vite kva måndagen, tysdagen og torsdagen har å by på? Kanskje er det heilt greitt at middagen er til same tid kvar dag, til dømes, og endåtil kan vere så keisam som fisk, potet og gulrot?

Alle vi matfrikar, kokebokfanatikarar og ovetarar får iblant den uimotståelege trongen til å kaste oss ut i større prosjekt. Eit av dei meir tidkrevjande heiter coq au vin, der ein gjerne leitar fram Andreas Viestads segnomsuste og omfattande oppskrift som føreskriv to heile dagars marinering, og attpå til bruk av hane, som jo er eit kvitkjøtprodukt ein sjølvsagt ikkje finn i butikken på hjørnet; ei heilt vanleg høne er jamvel vorten vanskeleg nok å oppdrive, ho òg.

Byrjar ismaset å tære på no etter kvart? Ja, det er jo ferie, og då skal ein ikkje seie nei, nei, då skal ein unne seg alt – uendeleg med vere opp seint om kvelden, sove lenge om morgonen, og is, is, is så lenge frysedisken rekk.