Då Marc Ribot for nokre år sidan vitja Barriada Clark, ein liten landsby på den puertoricanske øya Culebra, fekk han høve til å stille spørsmål ved uttrykket «ved hanegal». Dei karibiske hanane utanfor soveromsglaset hans byrja nemleg ikkje å gale ved morgongry, men snarare i tretida om natta.

Etter nokre timar på øving med The Beatles i den framifrå dokumentarserien Get Back (Disney +) står høgdepunkta i kø:

Engelsk julemusikk frå 1900-talet er ein viktig del av det internasjonale julerepertoaret. Stykka er ofte arrangement av langt eldre songar, omkledde i den idyllisk-romantiske klangbunaden som engelskmennene elskar. Albumet An Early English Christmas, som ensemblet The Sixteen gav ut i 2004, er i så måte ei forfriskande avveksling. Dirigenten Harry Christopher viskar her ut alle viktorianske pastellfargar og presenterer songane med originale, arkaiske klangar frå 1300- til 1500-talet, akkompagnert av rebec, lutt og harpe. Rebecen (ein tidleg variant av fiolinen) er spesielt interessant å høyra, sidan me gjerne berre kjenner han frå stumme mellomalderske bokillustrasjonar.

Det var ein døsig laurdagsettermiddag. Sola stod lågt på himmelen, for det bar mot kveld her i sommarens Setesdal i 1961. Romanen gjev ramme for denne forteljinga. Og romani, kallar dei seg, somme av menneska denne forteljinga skal krinse om. Det var varmt og klamt. Far var ikkje ute og spela denne helga, men han sat heller ikkje med «sylvbordet» i den vesle stova, slik han kunne gjort om ikkje varmen var så sterk. Me hadde ingen markiser. Slik føremon tilkom berre samyrkelaget tett attved.

Tidlegare i haust kom The Montreux Years, ein boks med opptak frå tre konsertar Muddy Waters (1913–1983) gjorde på Montreux Jazz Festival i tidsrommet 1972–1977. Det er ei utgiving som byr seg som eit fint høve til å lytte, anten du er framand for artisten eller ønskjer å høyre meir, med eit repertoar tett på klassikarar. 

Martin Myhre Olsen, sopran-, alt- og barytonsaks; Karl Nyberg, altsaks; Peter Erik Vergeni, tenorsaks, fløyte; Hedvig Mollestad, gitar, vokal, klapping og piano; Marte Eberson, tangentinstrument; Trond Frønes, bass; Ivar Loe Bjørnstad, trommer og perkusjon; Per Oddvar Johansen, trommer (1).

Det skadar ikkje å ha vore farande fant når ein skal setje nye ord og tonar til verda, for kor mange låtskrivarar har vel ikkje gjort bruk av råstoffet dei har funne på sine reiser, i songane sine? Og farting har det vore mykje av på Margo Cilker, som vaks opp i California, bur i Oregon, og dei siste åra store delar av tida har vore rundt om både i heimlandet og på vår side av Atlanterhavet, i Baskarland. Denne vedvarande rørsla har sett spor etter seg fleire stader på albumet Pohorylle – mellom anna i tittelen, som er fødenamnet til fotografen Gerda Taro, kjend for bileta sine frå den spanske borgarkrigen i 1937.