Duoen Fat Bard har laga musikk til ei rekke indiespel, og Runner Ost er lydsporet til eit retrofuturistisk spel i virtuell røynd. Tittelen viser til filmen Blade Runner med sitt klassiske svulmande og storslåtte lydspor signert den greske analogsynthesizerlegenda Vangelis, og på Runner Ost står slik syntetisk sci-fi-nostalgi på agendaen.

Dette er ei plate du må ha ein fysisk kopi av. I tillegg til spanande musikk inneheld nemleg plata den beste omslagsteksten eg har lese på mange år. Thomas Strønen teiknar eit humoristisk og fargerikt bilete av hovudpersonen, Tore T. Sandbakken.

«Empty Room», det avsluttande sporet på H. Hawklines nye album, er ein av desse songane ein straks tenkjer kjem til å verte ståande. Når ein har høyrt gjennom heile Milk For Flowers, er det som om songen er eit perfekt punktum, men likevel summar vidare i deg etterpå, som i ein ettertanke. Kanskje er dette fordi han tek opp noko det er vanskeleg å skildre i ord og tone, nemleg ei grunnleggjande menneskeleg erfaring: tapet av ein forelder.

Norstoga og Reistad byr på friske versjonar av Hartvig Kirans omsetjingar av nordamerikanske folkesongar.

Ingrid Lode, vokal; Jovan Pavlovic, trekkspel; Marianne Baudouin Lie, cello; Petter Vågan, gitar; Bjørn Marius Hegge, bass.
Particular Recordings Collective

Eg håpar verkeleg vinteren no er på tampen, nett idet eg har funne min nye vinterblues, nemleg MF Tomlinsons «Winter Time Blues», på det nye, sylskarpe albumet We Are Still Wild Horses. Ei herleg majestetisk opptakt, der delikat orkestert kammerrock får følgje av messingblåsarar av det blåaste slaget, lèt det gå lenge og vel før Tomlinson sjølv tek ordet og fortel om ein morgon av det seige slaget. Ein trur ein veit kvar ein har songen, nokolunde i alle fall, då det heile eksploderer i ein skamlaus, dekadent gitarsolo.

Caroline Polacheks nye album overraskar støtt og stadig – med overdådig folk-pop, drum’n’bass og sekkepipe.

Saman med to av systrene sine har Rita Aakre gitt ut singelen «Ka e det so skjer!!?». Med rapping og tale på kav ørsting, held trekløveret bygdetradisjonen i hevd. I kjend Side Brok-stil har dei laga musikk av aktuelle tema i heimbygda Ørsta. Jentene som voks opp på Fremre Mo, opplever no at kommunen og politikarane vil lage bustadfelt av garden deira.

Du bør banke på kjærleikens dør, heiter det i «Knocking on the Door of Love», eit nøkkelspor på Esther, det nye albumet frå The Welcome Wagon. For kva skjuler seg der? Songen smyg seg innpå deg, først med milde oppmodingar om å møte fortviling med bøn, før han opnar seg i lovsong med svaret: «Jesus, I stretch my hands to thee.» Det heile munnar ut i allsong og klapp og fyller stoverommet med gospel medan snøen dalar ned utanfor glaset.