Går det an å skrive eit essay på vel 120 sider om ein rockelåt på vel fire minutt? Svaret er sjølvsagt ja. Somme songar ber i seg rike årar av kulturhistorie som leier den som er nyfiken nok, tilbake til eit spekter av kjelder – ei type utforsking ein også kan kaste seg ut i når det gjeld einskilde måleri, eller spelefilmar, til dømes, som rommar stadig nye djupner og klangbotnar.

Det fanst mangt av innspelt musikk som ikkje kom ut i den tida Sonic Youth eksisterte (1981–2011), og kvifor ikkje då lage eit arkiv på Bandcamp der interesserte lyttarar kan grave litt i skuffene til bandet? Som sagt, så gjort, og siste tilskot på den kanten er dei fem spora samla på In/Out/In (Three Lobed Recordings), som dokumenterer åra etter tusenårsskiftet, med to studioopptak frå Echo Canyon Studio i New York (2000), eit opptak frå ein lydsjekk på ein konsert i Pomona i California (2010) og to heimeopptak (2008).

Kulturprodusentar på den uavhengige digitale plattforma Itch.io går saman om å støtte offer for invasjonen av Ukraina.

Hald deg fast om du er overraska over kassettens retur: Hamburg-produsenten Remute gir ut musikk i format som kan spelast av på gamle TV-spelmaskiner. Eit avgrensa opplag av to utgjevingar, The Cult Of Remute til Super Nintendo og Technoptimistic til Sega Mega Drive, kan for tida førehandsbestillast hos utgjevaren Strictly Limited Games. For stereoanlegg utan gamle spelmaskiner finst musikken òg på vanlege format som minidisc og VHS – pluss CD, nedlasting og strøymetenester.

Det finst nok ein del lesarar der ute som smiler og nikkar når namnet til Randy Crawford vert nemnt, for artisten naut ein særleg popularitet her til lands på 1980-talet, med plater som selde godt, og gjennom samarbeidet med gruppa Lava. 

Då Richard Pinhas gav ut Iceland i 1979, var det hans tredje soloalbum, men det første etter at gruppa han var ein del av, Heldon (1974–1978), braut opp, eit band som med sin miks av elektronika og rock henta inspirasjon frå mellom andre Robert Fripp, og då ikkje minst frå denne gitaristens samarbeid med Brian Eno.

Populærmusikkens historie er rik på songar om kjærleik som ikkje vert gjengjeldt, men berre somme av dei vert ståande. Det er kanskje ikkje så rart. Det er vanskeleg å seie det som har vorte sagt tusen gonger før, på ein ny måte.

RuPaul var først å sjå i videoen til The B52s «Love Shack» frå 1989 og har gitt ut musikk sidan 1993. Det nye albumet, Mamaru, hans fjortande, kom ut same dag som første episode av fjortande sesong av TV-showet RuPaul’s Drag Race. I første episode av det som ser ut til å bli ein heidundrande sesong fylt med inspirerande personlegdomar, gjorde dragmoder Ru sin entré på gangplanken i form av ein koreografi til den varmande house- og R&B-låta «Catwalk», omgitt av muskuløse dansarar og ein aura av inspirerande, sann og sunn sjølvtillit.

Sondre Ferstad, munnspel og vokal; Heidi Skjerve, vokal; Morten Stai, bass; Vegard Lien Bjerkan, trøorgel og perkusjon.
Øra fonogram

«Djupast sett var vi jazzkattar», seier Bettina Köstel om den frie, improviserte musikken ho laga saman med Beate Bartel og Gudrun Gut i bandet Mania D. (1979–1980), i ein samtale mellom dei tre i ei bok som kom i haust, M_Dokumente. «Det var som friteikning, men med lyd», legg Bartel til.