Eg har aldri forstått korleis lesarar orkar å tråkle seg gjennom draumar i bøker. Dei blir gjerne skildra over lange strekk og skal ideelt sett representere eit dobbelt lag for hovudpersonen. Dei skal vel «kaste lys» over situasjonen, frå ein ubevisst ståstad. Kvar gong eg finn at eg står med begge beina i ein litterær draum, begynner eg å flakke med blikket og skummar gjennom.

Lars T. Solli er ein norsk filosof som har slått seg til i Sverige. I denne svenskspråklege romanen går vi inn i ei turbulent tid i Nordens historie. Måten soga er fortald på, er forfriskande uvanleg: 31 små kapittel fører oss gjennom snapshotaktige scenar over 150 sider. Somtid dialogar, somtid konfrontasjonar, somtid tankereferat og somtid novelleliknande småsoger. Undervegs kan ein stogge og tenkje seg om, og gjerne også grave litt i historiske verk.

Ulven har alltid hatt ein plass i litteraturen, for det meste som noko truande og farleg for folk og fe, ei mytisk og demonisk urkraft i naturen, men også skildra som eit vakkert og staseleg dyr, beskytta innanfor såkalla ulvesoner; utanfor ulvesonene står bønder i kø for å skyte dei. Samtidig skaper ulven sterke motsetningar mellom bygd og by, og det er i denne betente konflikten at romandebutanten Ida Gilbert bidrar med ein frigjerande humor som er likeleg fordelt mellom naturvern og bondenæring, ispedd ein god porsjon sjølvironi.

Jonny Halberg tar oss med på ei reise i død, sorg, løyndomar og familiedynamikk, men òg i ypparleg språkføring og forteljarkunst.

I ei bygd i innlandet møtest dei unge Lodve og Sissel. Han er vaktmeister, ho går lærarskulen, dei flyttar saman. Dei lever lukkeleg og ukomplisert, til Sissel ein dag begynner å flakke med blikket. Lodve mistar kjærast og jobb og flyttar til Midtvangen, der han bemannar bomstasjonen som utgjer grensa mot fjellet og hyttegrenda.

Med Byrået held Eskil Skjeldal fram langs det tematiske sporet frå romandebuten i 2021. Også i Fars hage, mors hus, utforska forfattaren menneskesinnet og forholdet mellom individet og flokken.

Minnet er den uhandgripelege etterdønningen av røynda, og nokre gonger av illusjonar. Somme minne kan formidlast gjennom språket, andre er av ein slik art at språket til vanleg ikkje kan gripa dei. Då kan ein freista å finna opp eit nytt språk, eller ein ny måte å nytta det på. Dette siste tykkjer eg amerikanske Julie Otsuka får til, i ei bok som imponerer i smått og stort.