Eg møter Sigrid Merethe Hanssens andre roman Kom ei jente gåande med ein viss ambivalens. Litt slik eg møter frukta mango: Det hadde vore godt, hadde det ikkje vore for at det var så vondt. Eg skal forklare meg med éin gong: Hanssen etablerer ei historie det er lett å fatte interesse for, sidan ho kjem til syne litt etter litt – vi puslar saman ulike scenario.

Krill er vanlegvis namnet til eit lite krepsdyr og favorittmat hjå bardekvalar, men i den litterære verda til Asbjørn Stenmark er det vanlege suspendert, og Krill er ein slags person. Rett nok vert han ved eitt høve mellombels kvalmat, men i kvalmagen møter han eit par fiskar og ein gamal profet, og der inne i kvalen har dei slikt å gjera: «Dagene fordrives med bordtennis og diskusjoner om hvorvidt det er legitimt å si nei til livet.»

Laestadius har tidlegare skrive barne- og ungdomsbøker. Det er kanskje barneportretta som er det aller sterkaste kortet også i Stjålet, den første vaksenromanen hennar. Forfattaren har elles ei sikker hand om spenningsoppbygging og personkarakteristikkar, i ei bok med eskalerte konfliktar og ein dramatisk nerve som gjer at ho stundom tenderer mot krimsjangeren.

I etterordet til den nye roman Tilintetgjøre hintar Michel Houellebecq om at det kan vere hans siste. Det er inga uvanleg melding frå aldrande suksessforfattarar, men noko ein lyt ta med ei klype salt.

Kristian Klausen skriv rikt og tankevekkande om to menneske som på ulikt vis går og ber på seg sjølv.

Det er ein trend blant nokre av våre mest aktuelle forfattarar å skrive dystopiar, noko dei to siste åra med pandemi sjølvsagt har forsterka. Dette er ikkje science fiction om liv på klodar lysår frå vår eiga i ei fjern framtid, men skildringar av ein realitet tett opp mot vår eigen. Alt er likevel vridd til nokre hakk, slik at dei fiktive karakterane kjem i ein enda større skvis enn den vi sjølve står i.

Ulla Svalheim er fødd i 1991 og kjem frå Tvedestrand i Aust-Agder. Ho har med andre ord vakse opp innanfor bibelbeltet, og Bibelen og eit kvardagsnært kristenliv dannar ei grunnline i debutromanen Til troende, der vi møter 16-årige Bie Veronika og familien hennar. Handlinga er lagd til eit lite grendelag ved kysten nokre sommarveker, kronologisk fordelt over 62 korte kapittel, litt tilbake i tid mens planlegginga av firefelts motorveg (E18) skapte engasjement og motstand i mange lokalsamfunn langs traseen. Naturvern og miljøvern var sentrale ankepunkt.

Grunnfjellet er ikkje utstyrt med dei rikaste talegåvene. Det buldrar litt no og då, og stundom hender det at ein fjellvegg er reine hermegåsa, men det skortar på artikulasjon. I Svalbardnotatene av Benedicte Meyer Kroneberg er det stundom annleis. Der kjem sjølvaste Svalbard til orde no og då, i innleiinga til kvar av dei fire bolkane som utgjer romanen.

Da Sara Sølberg (f. 1983) debuterte med romanen Seismiske smell i 2016, blei ho fort lagt merke til i det litterære miljøet: Ho blei nominert til Tarjei Vesaas’ debutantpris, og i 2017 var ho den første til å få Noregs teknisk-naturvitskaplege universitets litteraturpris som annakvart år går til eit faglitterært eller eit skjønnlitterært verk.

Då eg gjekk på skulen, var det eitt element i karakterboka eg tidt ergra meg over, og det var karakteren i orden og åtferd. Sjølv når det stod «Særs god», visste ein ikkje heilt kva ein hadde gjort, berre kva ein hadde klart å halda seg unna.